გადავწყვიტე, სტატიის
ნაცვლად ზღაპარი
დამეწერა. ზოგისთვის
სასაცილო, ზოგისთვის
სასიამოვნო და
ზოგისთვის სისულელე,
მკითხველი ხომ
ათასგვარია. პირველად
როცა დავფიქრდი,
თუ რა
და როგორ
დამეწერა, ერთმა
გარემოებამ ჩამაფიქრა,
რა დროში
უნდა განვითარებულიყო მოვლენები? ერთი პირობა კი
ვიფიქრე წარსულზე
დამეწერა, რადგან წარსულში ხომ
ყველაფერი უფრო
ლამაზი და
ფერადია, მაგრამ
ბოლოს არჩევანი
დღევანდელი თბილისის
ერთი ბინის
სახურავზე შევაჩერე
და ერთი
თბილისელი ბიჭუნა
ვაქციე გმირად,
რომლის ცხოვრებაც
საოცრად მოსაწყენია, მის ლამაზ
სამყაროს კი
ეპოქა აბინძურებს. ალბათ, გგონიათ, ეპოქის
პრობლემატიკაზე საუბრით
მოგაწყენთ თავს...
არა, ცდებით!
უბრალოდ, მინდა
ნახოთ თუ
როგორ შეგვიძლია
გავულამაზოთ ერთმანეთს
ცხოვრება, მიუხედავად იმისა რომ
ყველაფერი წარმავალია, როგორ გავახაროთ
სითბოს ნაყოფი
გულში და
სამუდამო მოგონებად დავუტოვოთ
ერთურთს.
ყველა ადამიანს,
რაოდენ რეალისტიც
არ უნდა
იყოს იგი,
სჯერა რაღაც
საოცრების არსებობის
და აქვს
თავის პატარა
სამყარო, სადაც
ყველაფერი ლამაზი
და ფერადია...
ჩვენს ბიჭუნასაც
აქვს თავისი
სამყარო – იგი მსუნაგი
თბილისელი ბიჭუნაა,
რომელსაც შოკოლადი
ძალიან უყვარს,
მაგრამ მშობლები
შოკოლადის ჭამას
უშლიან.
