ბოდიში, თქვენ გელით საკანი, ანუ გალიაში ბულბულები ზიან?

„პოლიტიკა არ მაინტერესებს, არაა პოლიტიკა ჩემი საქმე“ – ხშირად გაიგონებდით ამ ფრაზას 2012 წლის 1 ოქტომბრის არჩევნებამდე. წინა ნომრებში სტატიაში, "მე პოლიტიკოსი", ვწერდი, რომ შეუძლებელია პოლიტიკას გვერდი აუარო სრულიად უწყინარ სიტუაციებშიც კი. ამიტომ მიკვირდა ასეთი ხალხის, როგორ შეიძლება არ  შეგტკიოდეს გული ქვეყანაზე. ბრჭყვიალა შუშის შენობებზე, უყაირათნოდ დაგებულ გზებზე და შადრევნებზე კი არა, იმ ხალხზე, ვინც შენს ქვეყანაში ცხოვრობს. არადა, მართლა ცუდად იყო ჩვენი საქმე არჩევნებამდე. ციხეებში პატიმრების წამებაზე რომ არაფერი ვთქვათ, გარეთ მყოფებსაც არ გვადგა კარგი დღე: ვიღაცას უბნის ინსპეტქორი სტუმრობდა და ოპოზიციურად განწყობილი მეზობლების ჩამოთვლას სთხოვდა, მერე მათთვის რაიმე აკრძალული ნივთის ჩადებას სთხოვდნენ, ვიღაცას ქონებას უყადაღებდნენ ოპოზიციისთვის „ზედმეტი“ თანხის  შეწირვის გამო და ა.შ. აღარ გავაგრძელებ.

არჩევნების მერე თითქოს სიტუაცია შეიცვალა და ყოფილი მთავრობის 9 წლიანი მმართველობის დროს ჩადენილი სხვადასხვა ქმედებები დამსხვრეული გემის ნაფოტებივით გამოირიყა იურიდიული ოკეანის ნაპირზე. ეს ნაფოტები სამხილებია ეჭვმიტანილი (გავადიპლომატიურე) ნაციონალური მოძრაობის წევრებისა, ჩემი აზრით, ძალიან ბევრ დანაშაულში. შეიძლება ვიდავოთ, რომელია მყარი სამხილი და რომელი არა, ან სწრაფად თუ სრულდება სამართალი, მაგრამ მოულოდნელად გააქტიურდა საზოგადოების ის ნაწილი, ზემოთჩამოთვლილი ფაქტებისდროინდელი პოლიტიკა რომ არ აინტერესებდათ. ნორმალურ შემთხვევაში მისასალმებელია საზოგადოების გაააქტიურება, მაგრამ პრობლემა ისაა, რომ ახალგამოჩეკილებს აქცენტი სულ სხვა თემებზე გადააქვთ...

არჩვნების შემდეგ ვაპირებდი, პოლიტიკისთვის თავი დამენებებინა, აღარ შემეწუხებინა თავი, თუ ისევ უსამართლობა არ იმძლავრებდა, მაგრამ ცალკე ერთ დროს მდუმარე ტაშიმსკვრელებმა და ცალკე ზანტად და უნიათოდ მოქმედმა ახალმა ხელისუფლებამა  ამ განზრახვაზე ნელ–ნელა ხელი ამაღებინა.

ჯერ მთავარი მოქმედი პირით - ხელისუფლებით დავიწყებ. უკვე ძალიან ბევრი შეცდომა თუ არაპროფესიონალზმი გამოვლინდა. შეცდომა ბევრნაირია, მაგრამ მთავარი არის კოჰაბიტაცია იმ პარტიასთან, რომელიც არჩევნების წინ ანტენებს აყადაღებდა, ხალხს აშანტაჟებდა და პოლიტიკურ მოწინააღმდეგეებთან სხვა ბინძური მეთოდებით იბრძოდა. არაპროფესიონალიზმი კი ბევრ ლაპარაკსა და ინტერვიუში ვლინდება, სადაც აანონსებდნენ მოსალოდნელ ქმედებებს წინასწარ. სიტყვას დროულად გაკეთებული საქმე სჯობს.

არ შემიძლია არ შევეხო იმ ხალხს, დღემდე ტკბილად რომ ცხოვრობდნენ და უცებ აღმოაჩინეს, რომ თურმე უნივერსიტეტს „თავისუფლებას ართმევენ“, რომ თურმე მათი თანხმობის გარეშე იღებენ გადაწყვეტილებას, რომ თურმე ყოფილი ხელისუფლების წარმომადგენლებს ისე სუფთად უცხოვრიათ, ვაშლის გათლა და გაღლეტილობა შეუტენიათ სამხილად... სტუდენტები, ვაიმე, გადაგვიარესო, რომ მოთქვამენ, გულში ახსენდებათ, თუ როგორ უვლიდათ წინა ხელისუფლება: თვითმმართველობის ვოიაჟები საზღვარგარეთ, ბანკეტები, წვეულებები, მოკლედ ყველაფერი ჰქონდათ ქართულად ნათარგმნი წიგნების გარდა. ალბათ, ამ ყველაფრის გამო არ ახსოვდათ, რომ წინა ხელისუფლებაც არაფერს გვეკითხებოდა, თუ რაიმე დრაკონული კანონის მიღებას მოისურვებდა.

ყველაზე საინტერესო კასტა მაინც ნაციონალები არიან - ისინი, ვინც 9 წლის განმავლობაში „მიშა მაგარი-ას“ გაიძახოდნენ და ყველანაირ ქმედებაზე კვერს უკრავდნენ თავიანთ ბელადს. ამ ხნის მანძილზე, არჩევნებამდე, პარტიის რიგები განუხრელად იზრდებოდა მეხოტბეებითა და დეპუტატებით, სულ ცნობად-უცნობი სახეებით დაკომპლექტებული. არჩევნების წინ გმირად მწოდებლებისა და არჩევნების მერე მილოცვის რიგში ჩამდგარებისაგან შემდგარი არმია მუდამ მზად იყო პარტიის მიერ კურსიდან გადახვევაც კურსის გაგრძელებად ეღიარებინა. მაგრამ უცაბედად კადრი არეულა და რაც არ უნდა ამოექექათ, ის ამოქექეს მაინცდამაინც - ადამიანების წამების ამსახველი კადრები იარაღსა და ნარკოტიკთან ერთად.

სწორედ მეხოტბეებისა და, რაც ყველაზე საინტერესოა, ნაციონალური მოძრაობის ლიდერების ბოდიშების კორიანტელი მოჰყვა ამ ამბავს. ძნელი გასარკვევია რას გვებოდიშებიან, უფრო კარგად რომ ვერ დამალეს თუ ამდენი ხანი რომ არ უჯერებდნენ თავიანთი დანიშნული სახალხო დამცველის ანგარიშსაც კი? როცა ციხიდან მთლად დალურჯებული მიცვალებული გამოჰყავდათ, „ნაწამები კი არა, წოლით აქვს დალურჯებები მიღებულიო“, ამბობდნენ და მაშინვე დაეთანხმებოდა ნაც-გამპრავებელთა რაზმი: „კი მასეა, ცხონებულ ბებიაჩემსაც ეგეთი ნაწოლები ჰქონდაო“.

არიან ისეთებიც, რომლებიც „მიშისტები არ არიან, მაგრამ“ ისე იქცევიან, როგორც მიშა ისურვებდა მომხრეებისგან. ასეთებმა აქცენტი გადაიტანეს პატიმრების უფლებების დაცვაზე, ვითომ პატიმარს არ ესურვება, მისი წამება რომ ყველამ ნახოსო. ჯერ ერთი, უხმო და სპეცეფექტიანი კადრიდან ვინაობის ამოცნობა შეუძლებელი იქნებოდა, მეორეც, მხოლოდ ძალიან ვიწრო წრეს ანახეს ვიდეოები: ჟურნალისტებს, რომ გაეშუქებინათ და დეპუტატებს, რომ ენახათ, რა რეჟიმთან ჰქონდათ საქმე. დანაშაულზე ჩუმად კი არა, ხმამაღლა უნდა ვსაუბრობდეთ, რომ ყველამ, ვისაც კი აქამდე ეჭვი ეპარება, გაიგოს და დამნაშავის უმკაცრესად დასჯა მოითხოვოს.

ნაციონალებმა და მათმა აქტიურმა მომხრეებმა თავიანთი მმართველობის მანძილზე ისე გაიხადეს საქმე, რომ ცნობილი ფილმიდან პატარა მონაკვეთი მახსენდება, ოდნავი გადაკეთებით: „ბოდიში მოიტანეს ტომრებით. არ გვჭირდება, მაგრამ მაინც“. ასეა საქმე, ბატონებო, არ გვჭირდება თქვენი ბოდიში! ეგ კი არა, ბოდიშს ისევ ჩვენ მოგიხდით, როცა უამრავი ახსნა-გან-მარტებისა და ხვეწნა-მუდარის შემდეგ გეტყვით: „ბოდიში, მაგრამ თქვენ გელით საკანი“. გალიაში მსხდომ ბულბულებადაც ნუ მოიტანთ თავებს, 9 წელი ყვავ-ყორანივით ძიძგნიდით საქართველოს... ჯერ ყორნებს იჭერენ, ოქტომბრიდან ყვავების დაჭერის ჯერია.

Sh@ko