რედაქტორის ხე (ფიჭვი)

თებერვალი დადგაო, ხეში ბეტონი ჩადგაო...

წლევანდელი თებერვალი შედარებით გამორჩეული იყო, თუნდაც იმით, რომ ნაკიანია და 29 რიცხვით დავითვალეთ. მაგრამ მას სულ სხვა რამ გამოარჩევს  და, მინდა გითხართ, რომ გამორჩეული მაინცდამაინც კარგს არ ნიშნავს...

ამ თებერვალს, გამოთქმის თანახმად, ზოგიერთ ხეში წყალი კი არა ბეტონი ჩადგა, პირდაპირი მნიშვნელობით – თბილისის სხვადასხვა უბნებში ხეები მოჭრეს და მათ ადგილას ბეტონი ჩაასხეს მომავალი მშენებლობისათვის. ხეები, რათქმაუნდა, ადრეც იჭრებოდა, მაგრამ წელს პარკებსა და რეკრეაციულ ზონებშიც დაიწყეს ამის გაკეთება.

მავანი შეიძლება შემომედავოს, მშენებლობა კარგია და მისაღებიო, ამიტომ წინასწარ ვიტყვი – არც მე ვარ ლამაზი დ ორიგინალური მშენებლობის წინააღმდეგი, მაგრამ არსებობს ერთი „მაგრამ“... თბილისში ძალიან ბევრი მოსახლეა, ასევე, ბევრი მანქანა. არაფერს ვიტყვი ჩვენთან შემოტანილი ბენზინის ვარგისიანობაზე, თორემ სხვა თემაზე მოგვიწევს გადასვლა. მოკლედ, თბილისში ჰაერი ძალიან დაბინძურებულია!  თუ ეჭვი გეპარებათ, შეგიძლიათ ქუჩაში მიმავალმა ფეხს აუჩქროთ, მეტიც, გაირბინოთ, რათა ცოტა ხნის შემდეგ იგრძნოთ, რა სწრაფად იღლებით და როგორ გეწვით ცხვირი ღრმად სუნთქვისას. სოფლებში, სადაც ჰაერი უფრო სუფთაა, იგივე სიმპტომები არ  გექნებათ.

კარლასა და ბიჭუნას გასტრონომიული მოთხოვნილებები

(გაგრძელება. დასაწყისი მე–3 ნომერში)

გაკვირვებული შეჰყურებდა ბიჭუნა იდუმალ სტუმარს, უკვირდა საიდან გაჩნდა ეს გოგონა აქ. განსაკუთრებით კი მისი კაბა აოცებდა, ჭრელაჭრულა კაბა ახალგაღვიძებულ თვალებს ჭრიდა:

-გაიღვიძე პატარავ? - ჰკითხა იდუმალმა სტუმარმა და გადაიკისკისა.

-ვინ ბრძანდებით? - გაკვრივებულმა ბიჭუნამ კითხვაზე კითხვით უპასუხა.

-მე კარლა მქვია, შენ? - ეშმაკური თვალები მიანათა ბიჭუნას.

-მე...  ბიჭუნა - ეშმაკურად გაუღიმა კარლას.

-შენ ხარ ჩემი ახალი მეზობელი? - მხიარულად თქვა კარლამ - ყველაზე ძალიან რა გიყვარს?

-შოკოლადი - სერიოზულად უპასუხა ბიჭუნამ.

- რა დამთხვევაა! - წამოიძახა კარლამ, - მეც ყველაფერს შოკოლადი მირჩევნია, გაქვს შოკოლადი?
-არა, არ მაქვს - ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა ბიჭუნამ - მშობლები არ მაჭმევენ...

კარლა ჩაფიქრდა, ბიჭუნა გაკვრივებული მიშტერებოდა:

-მოვიფიქრე! - წამოიძახა კარლამ, - შოკოლადი უნდა მოვიპაროთ, ჩვენც ვჭამოთ და სხვა ბავშვებსაც ვაჭამოთ, რომლებსაც მშობლები უშლიან.

-მართალია ! - შეჰყვირა ბიჭუნამ და ცქმუტვა დაიწყო, - მაგრამ, რა უნდა გავაკეთოთ? - დაეჭვდა ბიჭუნა.

-ადვილია - თქვა კარლამ - თოკი  და ბინოკლი დაგვჭირდება.

-რატომ? - ჩაეკითხა ბიჭუნა.

- გეგმა მაქვს! - და ბიჭუნას ჩურჩულით აუხსნა, რომ ჩვენ ვერ გაგვეგონა.

მე, საძულველი პროფესიის ადამიანი 2

პროფესია მეორე: მე ექიმი.

ბავშვობისას ბევრი გვიოცნებია, ვინ რა უნდა გამოვსულიყავით, მაგრამ რეალობა უფრო სასტიკია და ზოგი არათუ გახდა იმ პროფესიის ადამიანი, რაზეც ოცნებობდა, არამედ, შესაძლოა, შესძულდა კიდეც. მე ჩემთვის საძულველ პროფესიებს ჩამოვთვლი. ვერ ვიტან:

1.  ჟურნალისტებს;

2. ექიმებს;

3. პოლიციელებს;

4. იურისტებს;

5. პოლიტიკოსებს

და ყველა იმათ, ვისაც ადამიანებსა თუ საზოგადოებაზე რაიმე ზეგავლენის მოხდენა შეუძლიათ. ჩემი დაკვირვებით, ამ პროფესიის ადამიანების უმეტესობა ადამიანის სახეს კარგავს და სხვანაირები ხდებიან. ჟურნალისტები ფრენის თავისუფლებას კარგავენ და სირაქლემას ემსგავსებიან, ექიმები - გულქვა მგლებს, პოლიციელები - უხეშ მარტორქებს, იურისტები - ქედმაღალ აქლემებს, პოლიტიკოსები - უტიფარ კამეჩებს.

ლხინში ახირებული ჯეელივით ჯაჯღანა შესავალი კი გამომივიდა, მაგრამ ცხოველების შეურაცხყოფა სულაც არ მიფიქრია. ყველა ზემოთ ჩამოთვლილი ცხოველი და პროფესიის ადამიანი მიყვარს და წარმატებებს ვუსურვებ. მე კი ვეცდები, ამ რუბრიკაში ყველა ცხოველისა და პროფესიის დადებითი მხარე დაგანახოთ. მათი კრიტიკა კი აუცილებელია, რათა ნაფერები კატასავით არ გაიტრუნონ.

მგლები, ბუნების სანიტრებად წოდებულნი, ბევრს აშინებს. ზღაპრებშიც სულ ბოროტ როლებშია, მაგრამ რაც ჩვენ სისასტიკე გვგონია, ბუნებისთვის ჩვეული ყოველდღიურობა და მეტი, შვების მომტანია, რადგან ისინი ხშირად დაავადებულ ცხოველებს მიირთმევენ და ამ დაავადების გავრცელების რისკს ამცირებენ.

ექიმები, რაც არ უნდა გულქვა მგლები და სისხლიმსმელი ვუძახოთ, მაინც ექიმები არიან და გაჭირვების ჟამს მათი იმედი გვაქვს. ისინიც ადამიანები არიან და თავიანთი მეთოდებით ცდილობენ ჩვენს ან ჩვენი ახლობლის განკურნებას. ვეცდები, კარგი ექიმი დავუპირისპირო კარგ ექიმს, შესაბამისად,  კარგი მკურნალობა - კარგ მკურნალობას.

სკანდალური შოუს მორიდებული წამყვანი

ჩვენს ყოველდღიურობაში ინტერნეტს უფრო დიდი ადგილი უჭირავს, ვიდრე ტელევიზიას, მაგრამ ტექნოლოგიები დღეს ტელევიზიას საშუალებას აძლევს, რომ ინტერნეტშიც შემოიჭრას და ასე დაუკითხავად შემოგვიძვრეს მონიტორებში. ბატონ კოტე ყუბანეიშვილის შეხედულებას ბევრი კი ეთანხმება, მაგრამ ჩვენმა ჟურნალმა მაინც გადაწყვიტა, რომელიმე ყურებადი გადაცემის წამყვანისთვის პირადად ეკითხა: „რატომ შვებით მასე“? ბევრი რომ არ გვეფიქრა, "მართლა შოკოლადი" ყველაზე სკანდალური შოუს "100 °C"-ის წამყვანს, ნოდარ მელაძეს შეხვდა და მოდელირებულად ესაუბრა.

მართლა შოკოლადი (შემდეგში დი):  - პირველყოვლისა, მოგესალმები და მადლობას გიხდი დრო რომ გამონახეთ...

ნოდარ მელაძე (შემდეგში ნო): - არაფრის, როგორ გეკადრებათ. დიდი იმედი მაქვს, რომ ეს ინტერვიუ სკანდალური გამოვა! (იცინის)

დი: - ვნახოთ... ნოდარ, შენ ხარ ყველაზე სკანდალური შოუს "100 °C"-ის წამყვანი, რამ განაპირობა ამ შოუს არსებობა?

ინტერნეტდამოკიდებულება - მითი თუ რეალობა?

ანუ, რა სარგებლობა მოაქვს ინტერნეტს

დღეს-დღეობით მთელ მსოფლიოში თითქმის ყველა ოჯახს აქვს სახლში კომპიუტერი და ინტერნეტი. უიმისოდ, ალბათ, შენც, მკითხველო, ცხოვრება ვერ წარმოგიდგენია.

ერთ მშვენიერ თუ არც ისე მშვენიერ დღეს, როცა ჯერ კიდევ არ იცოდა ხალხმა, რას ნიშნავდა სიტყვა „ინტერნეტი“, კომპიუტერული ტექნიკის ფასებმა იკლეს მთელ მსოფლოში.  ხალხმა მაშინვე აიტაცა და მაგიდის შუაგულში დაღვრილი რძესავით გავრცელდა მასებში. მოგვიანებით ინტერნეტიც ხელმისაწვდომი გახდა. ამ მოვლენამ საქართველოში ფესვები, დაახლოებით, 1995 წლიდან გაიდგა - აქაც დაიწყო ამ ტექნიკის „შემოყრა“ და გაბატონდა „ყოვლისშემძლე ინტერნეტი და კომპიუტერი“!

თავიდან ინტერნეტი დაბალსიჩქარიანი იყო და ტელეფონის ხაზზე იყო ჩამოკონწიალებული. შეხვიდოდი ინტერნეტში - ვერ დარეკავდი ტელეფონზე, დარეკავდი ტელეფონზე - ვერ შეხვიდოდი ინტერნეტში. კუსავით ზოზინა ინტერნეტს უზრუნველჰყოფდა მოდემი, რომელიც დაკავშირებისას გოჭივით ჭყივილს იწყებდა. დაკავშირების ნიშანი დუმილი იყო - იგი თქვენ გითმობდათ ასპარეზს კლავიატურაზე კაკუნისთვის MIRC-ის რომელიმე ოთახში, ჩატი იყო ერთგვარი, სადაც ათასობით შენნაირი იჯდა და საუბრობდა.

ფინჯანი ჩაი მემესთან

ეს სტატია დაწერილია კომიქსის სტილში, სურათის ფორმატში, ტექსტის კარგად სანახავად, მოგიწევთ გაადიდოთ ფოტო და ისე წაიკითხოთ. სტატიაში გამოყენებულია შემდეგი მისამართი: www.facebook.com/usataur

უკანასკნელი იმპერატორი (მე-3 სერია)

ჟურნალი აგრძელებს სერიალის გამოქვეყნებას, რომელიც გადაღებულია რეალურ მოვლენებზე. მოქმედება მიმდინარეობს აწ გაუქმებულ მუსიქბოქსის ფორუმზე. ფილმი დიდი ხანი ინახებოდა გრიფით „საიდუმლო“. ჯერ არ აუღია არცერთი ჯილდო საერთაშორისო კინოფესტივალებზე,მაგრამ უქმად ყოფნას არ აპირებს... რაღაცა იქნება!

(წინა სერია ნახეთ აქ)

ბილ კაულიცი ტომისაგან გაჩეჩილი თმებითა და მრავალცოლიანობით გამოირჩეოდა. ბევრმა შეიძლება არც იცოდეს, რომ იგი პირველად ვენესუელაში დაქორწინდა. იგი ქმრად მოიყვანა ვენესუელური მაკდონალდსის პრინცესა RUSO-მ და ცივ ნიავს არ აკარებდა. თუმცა, ცივი ნიავი კი არ აწუხებდა ბილს, არამედ თაყვანისმცემელთა უზარმაზარი არმია, რომელთა შორისაც ფალსიფიცირებული ცოლებიც ერივნენ. ამის მიუხედავად, ყველაფერი რიგზე იყო RUSO-ს ელვისებური საპასუხო რეაქციების წყალობით.

თავიდან Quco-ს, რომელიც ტოკიო ჰოტელს დიდად არ სწყალობდა, ეჭვი ეპარებოდა ბილის შესაძლებლობებში: ეს კაფანდარა ბიჭი ხელში ატატებულ RUSO-ს როგორ შეიყვანს სახლშიო, აშკარად შტანგებზე ვარჯიში დასჭირდება ამისთვისო, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ბილმა შეძლო ამ მისიის შესრულება. ამის გამო იგი Quco-სგან ნაკლებ წკიპურტს იღებდა, ვიდრე დანარჩენები (არა და მისი აჯობებდა, RUSO მედგრად იცავდა ქმარს).

სახურავის ბინადარი კარლასა და ბიჭუნას თავგადასავალი

გადავწყვიტე, სტატიის ნაცვლად ზღაპარი დამეწერა. ზოგისთვის სასაცილო, ზოგისთვის სასიამოვნო და ზოგისთვის სისულელე, მკითხველი ხომ ათასგვარია. პირველად როცა დავფიქრდი, თუ რა და როგორ დამეწერა, ერთმა გარემოებამ ჩამაფიქრა, რა დროში უნდა განვითარებულიყო მოვლენები? ერთი პირობა კი ვიფიქრე წარსულზე დამეწერა, რადგან  წარსულში ხომ ყველაფერი უფრო ლამაზი და ფერადია, მაგრამ ბოლოს არჩევანი დღევანდელი თბილისის ერთი ბინის სახურავზე შევაჩერე და ერთი თბილისელი ბიჭუნა ვაქციე გმირად, რომლის ცხოვრებაც საოცრად მოსაწყენია, მის ლამაზ სამყაროს კი ეპოქა აბინძურებს. ალბათ, გგონიათ, ეპოქის პრობლემატიკაზე საუბრით მოგაწყენთ თავს... არა, ცდებით! უბრალოდ, მინდა ნახოთ თუ როგორ შეგვიძლია გავულამაზოთ ერთმანეთს ცხოვრება, მიუხედავად იმისა რომ ყველაფერი წარმავალია, როგორ გავახაროთ სითბოს ნაყოფი გულში და სამუდამო  მოგონებად დავუტოვოთ ერთურთს.

ყველა ადამიანს, რაოდენ რეალისტიც არ უნდა იყოს იგი, სჯერა რაღაც საოცრების არსებობის და აქვს თავის პატარა სამყარო, სადაც ყველაფერი ლამაზი და ფერადია... ჩვენს ბიჭუნასაც აქვს თავისი სამყარო – იგი   მსუნაგი თბილისელი ბიჭუნაა, რომელსაც შოკოლადი ძალიან უყვარს, მაგრამ მშობლები შოკოლადის ჭამას უშლიან.

მე, საძულველი პროფესიის ადამიანი 1

პროფესია პირველი: მე რეპორტიორი.

ბავშვობისას ბევრი გვიოცნებია, ვინ რა უნდა გამოვსულიყავით, მაგრამ რეალობა უფრო სასტიკია და ზოგი არათუ გახდა იმ პროფესიის ადამიანი, რაზეც ოცნებობდა, არამედ, შესაძლოა, შესძულდა კიდეც. მე ჩემთვის საძულველ პროფესიებს ჩამოვთვლი. ვერ ვიტან:

1.   ჟურნალისტებს;

2.   ექიმებს;

3.   პოლიციელებს;

4.   იურისტებს;

5.   პოლიტიკოსებს

და ყველა იმათ, ვისაც ადამიანებსა თუ საზოგადოებაზე რაიმე ზეგავლენის მოხდენა შეუძლიათ. ჩემი დაკვირვებით, ამ პროფესიის ადამიანების უმეტესობა ადამიანის სახეს კარგავს და სხვანაირები ხდებიან. ჟურნალისტები ფრენის თავისუფლებას კარგავენ და სირაქლემას ემსგავსებიან, ექიმები - გულქვა მგლებს, პოლიციელები - უხეშ მარტორქებს, იურისტები - ქედმაღალ აქლემებს, პოლიტიკოსები - უტიფარ კამეჩებს.

ლხინში ახირებული ჯეელივით ჯაჯღანა შესავალი კი გამომივიდა, მაგრამ ცხოველების შეურაცხყოფა სულაც არ მიფიქრია. ყველა ზემოთ ჩამოთვლილი ცხოველი და პროფესიის ადამიანი მიყვარს და წარმატებებს ვუსურვებ. მე კი ვეცდები ამ რუბრიკაში ყველა ცხოველისა და პროფესიის დადებითი მხარე დაგანახოთ. მათი კრიტიკა კი აუცილებელია, რათა ნაფერები კატასავით არ გაიტრუნონ.

სირაქლემას ჩვენ ვიცნობთ, როგორც სილაში თავჩარგულ არსებას, მაგრამ მას  დადებითი თვისებებიც აქვს. მაგალითად: აგემოვნებს ყველაფერს, რასაც დაინახავს და  მოეწონება (ჟურნალისტისთვის დამახასიათებელი ნიშანი - აღწეროს ყველაფერი), სწრაფად დარბის. გარდა ამისა, სირაქლემები თავიანთ მიკროსახელმწიფოებს ქმნიან. მას შემდეგ, რაც დედა სირაქლემა ჭუკებს დაჩეკავს, მათზე  მთლიანად მამა ზრუნავს - შემოიჯუჯულავებს და დადიან ერთად. თუ ორი მამა სირაქლემა გადაეყრება ერთმანეთს, ჩხუბობენ და გამარჯვებული დამარცხებულის ამალას „შემოიერთებს“...